Racisme in de sport

We leven in een multicultureel land en dat is iets waar ik als Nederlander erg trots op ben. Op vakantie in het buitenland hoor je regelmatig dat wij zo gastvrij en tolerant zijn in ons kikkerlandje. Toch merk je ook in ons land dat het rechts populisme de afgelopen jaren een opmars heeft gemaakt. Persoonlijk heb ik niets met deze stroom en het bijbehorende gedachtengoed. We leven in een democratie en ongeacht de verschillen heeft iedereen dus recht op zijn of haar mening. Waar ik wel moeite mee heb is het bewust kwetsen van mensen met een andere afkomst. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar ga er zorgvuldig mee om.

Sport verbindt en verbroedert en in de basis inclusief, iedereen kan en mag meedoen ongeacht zijn afkomst. In de praktijk blijkt dat niet iedereen er zo tegen aan kijkt, want er is helaas nog steeds sprake van racisme in de sport. Uitsluiting, isolering, fysieke en verbale agressie zijn aan de orde van de dag. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat er anno 2020 mensen zijn die handelen op basis van vooroordelen.

Eerlijk is eerlijk, zelf was ik tijdens mijn voetbaljaren echt geen lieverdje in het veld. Zeuren tegen de scheidsrechter/ tegenstanders/ publiek en verbaal soms ook grensoverschrijdend. Schelden, irriteren en af en toe een tikje uitdelen aan mijn tegenstander was mij niet vreemd. Dat gezegd hebbende kan ik mij niet heugen dat ik ooit discriminerend ben geweest. Ik heb zelf natuurlijk ook in teams gezeten met veel diversiteit, maar dit waren gewoon mijn ploeggenoten en vrienden.

Wat nog steeds op mijn netvlies gegrift staat is een wedstrijd in de hoofdklasse met Be Quick’28 tegen het Friese Harkemase Boys. Een van mijn beste vrienden met Molukse roots werd non-stop en stelselmatig door de fanatieke aanhang (de dijk) racistisch bejegend. De toenmalig scheidsrechter durfde tot onze frustratie van niet op te treden en ik moest met lede ogen toezien hoe mijn vriend tot tranen aan toe geraakt was. Dat juist hij de openingsgoal scoorde was fantastisch. Na de goal stak hij door opgekropte emoties en frustratie de middelvinger op naar het publiek. Heel begrijpelijk, maar het gevolg was dat wij als team na het rustsignaal de kleedkamer in moesten vluchten.

Na de vele recente incidenten lijkt het erop dat er eindelijk aandacht komt voor dit probleem. Prominente topsporters, filmsterren en politici laten zich horen en spreken zich uit tegen racisme. Sportbonden adverteren en hebben beleid opgesteld om dit probleem tegen te gaan. Trainers, sporters, teams en scheidsrechters durven een statement te maken en leggen het spel neer als er sprake van racisme is.

Sport is van iedereen en laten we dat koesteren, zorg met elkaar voor een prettige verenigingscultuur. Wellicht een beetje cliché, maar verandering begint bij jezelf! Als we bij ons zelf beginnen dan zal dit kleine druppeltje uitmonden in een grote olievlek. Het zou toch fantastisch zijn als Zwolle ook op het aspect tolerantie in de sport weer als nationaal voorbeeld kan dienen?

Roger Knoops (manager SportService Zwolle)