Allround teleurstellend

Normaal gesproken vind ik het heel fijn als ik gelijk krijg, vooral bij mijn vrouw. In het geval van het Nederlands elftal baal ik ervan dat ik gelijk heb gekregen, want het EK voetbal is voor Nederland verlopen zoals ik had verwacht.

Voorafgaande aan het EK had ik weinig vertrouwen in het Nederlands elftal en onze bondscoach, desondanks heb ik me toch laten meeslepen in het euforische gevoel na de poulefase. Kijkend naar het speelschema lag de weg naar de halve finale open voor Nederland. Tegen beter weten in, ondanks het matige spel en op papier mindere tegenstanders, begon ik te geloven dat we kans maakten op de titel. In vol Oranje-ornaat zat ik klaar voor de wedstrijd tegen Tsjechië, maar halverwege de wedstrijd lag mijn oranje shirt al in de hoek. Een enorme deceptie.

We gaan langzamerhand richting de finale en hebben een toernooi kunnen aanschouwen waar we voorlopig nog niet over uitgesproken zijn. Het begon natuurlijk met de verschrikkelijke gebeurtenis bij de Denen toen Christian Eriksen op het veld gereanimeerd moest worden, de hele wereld leek even stil te staan. De machtspositie van de UEFA was duidelijk zichtbaar en deze organisatie speelde een hele discutabele rol. Geen verantwoordelijkheid durven te nemen rondom veiligheidsmaatregelen in de stadions na een wereldwijde pandemie. Voetballen in een land als Hongarije waar net een anti-homowet is aangenomen, terwijl ze pleiten voor gelijkheid in de sport. De verlichting van het stadion in München mocht niet in regenboogkleuren gevoerd worden, maar onder druk en schoorvoetend mochten de aanvoerders uiteindelijk wel een regenboogband dragen.

De politieke en economische belangen lijken zo langzamerhand de boventoon te voeren. De meeste wedstrijden waren niet om aan te gluren, veel ploegen lijken te spelen om niet te verliezen. De enige uitzondering waren de wedstrijden in de achtste finale toen de underdogs Kroatië en Zwitserland terug kwamen van een achterstand. Helaas staat het resultaat voorop en dat komt de amusementswaarde niet ten goede. De VAR wordt steeds bepalender en het riekt naar volledige willekeur. Spelers kunnen niet eens meer na een goal juichen, want de VAR kan alsnog een ander besluit nemen. Bij sommige overtredingen wordt de VAR wel ingeschakeld en in andere situaties wordt er gewoon door gevoetbald. De Italiaanse spits Immobile gaat tegen de Belgen als een stervende zwaan naar de grond, maar zodra zijn ploeggenoot scoort is er sprake van een wonderbaarlijke genezing. Je zou verwachten dat de VAR op zo’n moment zou ingrijpen.

Ik voel me soms een oude lul, maar verlang terug naar de tijd van het attractieve totaalvoetbal uit 1974. Naar een tijd dat de scheidsrechter nog fouten mocht maken en niet werd gecorrigeerd door een VAR. Ondanks alle frustraties zit ik tóch gewoon weer voor de buis tijdens de kwalificatie voor het WK voetbal. Enigszins hypocriet, want eigenlijk zouden we dit toernooi moeten boycotten. De mensenrechten in Qatar worden geschonden, maar daar heeft de KNVB geen boodschap aan. En ik dus eigenlijk ook niet, want als het puntje bij het paaltje komt ben ik gewoon een liefhebber die wil genieten van de sport. Simpelweg mooi en aantrekkelijk voetbal in een land waar je je niet voor hoeft te schamen. Dat is toch niet teveel gevraagd?